آرتانم به بزرگواريت افتخار مي كنم

چند روز پيش خانمي كه آمده بودند منزل ما تا در نظافت خانه به من كمك كنند، دوش حمام را شكسته بودند و من نمي دانستم، باباي آرتان كه از اداره آمد تا رفت حمام و دوش شكسته را ديد، بسيار عصباني گفت كي اين دوش را شكسته؟ چرا شكسته؟ منم كه اطلاع نداشتم، گفتم نمي دانم، آرتان كه ديد باباش عصبانيه، پريد جلوي در حمام و با كلام نازنينش گفت : بابا ببخشيد، من شكستم، ببخشيد من رفته بودم آب بازي كنم شكست، ببخشيد... من و ياشار يخ بسته بوديم، از حيرت چند لحظه اي چيزي نتوانستم بگويم و كم كم متوجه شدم كه چقدر خجالت كشيده ام از پسرك 2 سال و سه ماهه ام كه براي آنكه شاهد جنجال ديگري بين من و پدرش نباشه، همه چيز را خود به گردن گرفته است و باز متوجه شدم كه واضح تر از اين نمي توانست اعلام كند كه رفتار من و ياشار تا همين جا، چه اندازه روحش را آزرده كرده است كه حاضر نيست ديگر باره شاهد باشد و ... بسيار چيزهاي ديگر كه آموختم
· مي دانم كه نبايد اجازه دهم اينگونه رفتار كردن مرامش گردد و گناه ديگري را به گردن بگيرد، ديروز بغلش كردم و گفتم مامان مرسي كه آنروز در نقش حامي من، مسئوليت دوش شكسته را بر عهده گرفتي، كارت بسيار بزرگانه بود، اما مامان جون يادت باشه كه هيچ چي به اندازه حقيقت و گفتن آن در زندگي مهم نيست.
· دوست ندارم در دراز مدت نقش حامي آرتان به قالب مظلوم تبديل شود.
· به آجي كوچيكه كه گفتم با آرتان اينگونه صحبت كردم، پرسيد به نظرت متوجه منظورت شد و من جواب دادم قطعا، بچه اي كه چنين دليرانه و سنجيده عمل مي كند مسلم آنكه متوجه خيلي از ريزه كاري هاييست كه ما آدم بزرگ ها توان ديدنش را نداريم.