اولين ديدار از درياي خزر

آرتان با سر و صداي فراوان به من اصرار مي كنه كه دستم رو تكيه گاش كنم تا از صندلي بالا بره، بعد كه رو ليه صندلي جاگير شد و قلب من تالاپ تالاپ مي كنه كه اگه يك لحظه ازش غافل بشم افتاده، بهم اصرار مي كنه كه رهاش كنم و هر چي توضيحات از نظر خودم عاقلانه مي دم قبول نمي كنه و من كه اشك هاش رو نزديك مي بينم دستام رو با استرس جدا مي كنم و آرتان فاتحانه از كشف جديدش در

مورد توانايي هاش لبخند مي زنه و من دارم از ترس مي ميرم//داريم رابين هود نگاه مي كنيم، هم كلي حيوون داره و هم آتيش داره كه آرتان ذوق عالم رو مي كنه با ديدنش و ... آخرين صحنه هاست و رابين هود با دوستش ازدواج كرده و دارند از تو كالسكه باي باي مي كنند،‌ مي بينم آرتان همونطور كه تو بغلم لم داده ، داره براشون دست تكون مي ده//وقتي لغت جديدي مي شنوه، يك دفعه سكوت مي كنه و با دقت تمام گوش مي كنه و به نظر تو ذهنش داره امتحان مي كنه كه چطوري اين لغت جديد رو بيان كنه، بعضي وقت ها اخم نمكيني هم بر چهرش مي شينه//اين روزها كه مي خوام بيام سر كار، آرتان هر ترفندي مي زنه كه ازش جدا نشم، كاش راهكاري براي استقلال كوچولوم پيدا كنم،مي دونم گرسنه اش نيست اما مي گه ايش به معني شير مامان و همين طور دقايق مي گذره و آرتان به ظاهر داره شير مي خوره و در اصل نمي خوار جدا بشه و من دنبال راهكارم//من و آرتان خيلي خوشحاليم، تا چند وقته ديگه دو فرشته معصوم ديگه به ما اضافه مي شند و من ياد صحبت عمه مي افتم كه مي گفت پس خدا هنوز به آدمها اميدواره