ارفه‌کوه، روستاي دوآب - سوادکوه

ارفه‌کوه قله‌ايست به ارتفاع 2800 متر که با مختصات 52 درجه و 59 دقيقه شرقي و عرض 36 درجه شمالي مابين ارفه‌ده و روستاي دوآب واقع شده است، در مسير جاده فيروزکوه حداکثر سه‌ساعته مي‌توان به روستاي ارفه‌ده رسيد که با عنوان ارفع‌ده نيز خوانده مي شود. پل ورسک را رد مي‌کنيد و به قهوه‌خانه چاپارخانه که رسيديد به سمت چپ مي‌پيچيد که مسيري خاکي شکا را تا روستا مي برد. ابتداي روستا امامزاده‌ايست که گنجايش بيست نفر را دارد، همراه آب نوشيدني و سرويس‌بهداشتي. براي کوههاي شمال کشور داشتن راهنماي محلي بسيار بهتر است، مخصوصا در بهار که احتمال مه بسيار بالاست . ابتدا با آزاده و مهين گفتيم بيرون مي‌خوابيم. هنوز خوابمان نبرده بود که مه به‌صورت کامل ما را دربرگرفت. ساعت 12 نشده بود و دوستانم همه خوابيده بودند. مثل اينکه آب همه اطرافمان را گرفته بود و هم‌چنان فشار مي آورد. ديگه طاقت نياوردم، پاشدم رفتم تو به‌دنبال جاي خالي، اما وقتي با يک گروه 30 نفره هم‌سفر مي‌شوي، بعيد است جاي گرم و نرمي که از دست داده‌اي دوباره به‌دست آوري، مثل همه فرصت‌هايي که در زندگي از کنارمان خرامان مي گذرند و دريغ از گوشه چشمي! گاهي فکر مي‌کنم واقعا ما داريم زندگي مي‌کنيم؟ کنار امامزاده که با پارچه سبزي پوشانده شده بود اگر مي‌توانستم اندکي انحنا به بدنم بدهم، مي‌شد خوابيد، آنشب تا صبح چسبيده به امامزاده خوابيدم؛ در برنامه‌هاي کوه چيزهايي را لمس کرده‌ام که عمرا در زندگي شهري برايمان اتفاق نمي‌افتد. ياد برنامه سيالان افتادم، سالها پيش، من و مارال و ليلا رفتيم و ميهمان گوسفنداران منطقه شديم و باقي دوستان گفتند ما مي‌خواهيم در هواي آزاد بخوابيم و صبح که بيدار شديم دوستانمان از شدت باران به چادري که جاي آشپزخانه و انباري استفاده مي‌شد پناهنده شده بودند و به چه حالت‌هاي خنده‌داري خوابيده بودند. صبح 4:30 بيدار شديم و 6 نشده راه افتاديم، ابتدا مه نفس‌کشيدن را برايم سخت کرده بود ، حدودا ساعت 9 مه تمام شد و شايد هم ما به بالاسر آنها رسيديم و جنگل ابري زير پايمان بود که دلمان مي‌خواست درون آن شيرجه بزنيم، عباس هم که نمک برنامه بود و از ترکي و فارسي و نوحه، همه مدل مي‌خواند و عجب انرژي‌دهنده بود، مجبور شديم براي پرکردن بطري‌هايمان نيم‌ساعتي راه را دور کنيم و به چشمه "سوت‌سره" برويم. عمو زنگ زدند و نگران بودند و مي‌گفتند پل‌سفيد باراني هست، اطمينان داديم که ما از ابرها بالاتريم و اينجا امن و امان است. قله پناهگاهي دارد که گنجايش دوازده نفر را دارد. مسير به‌سمت پايين سرسبز و جنگلي‌ست و پر از گل، يک گل جديد هم ديدم که خواهش مي‌کنم اگه کسي نام علمي اين گل را مي‌داند، مرا راهنمايي بفرمايد. باران آنچنان شديد بود که دوربين من توي قابش داخل کيف کمريم خيس شده بود و باعث شد من کلي نبوغ به خرج بدهم و برايش يک قاب ديگه قلاب‌دوزي کنم و يک پوشش هم براي کيف‌کمري و کوله‌ام بدوزم. مسير برگشت‌مان به سمت دوآب بود که زماني آنجا رسيديم که باران هم بند آمده بود. کوههاي شمال را نبايد از دست داد، خدا مي‌داند آيندگان ما اينقدر خوشبخت خواهند بود که چنين مسيرهايي را صعود کنند؟