سه‌شنبه، آذر ۰۱، ۱۳۹۰

اين روزها هر دفعه كه به آرتان نگاه مي كنم، قدش كشيده تر شده است، تمام شلوارهايي كه شش ماه پيش برايش خريدم، كوچكش شده است، انگار هر روز بلندتر مي شود، ماشا الله ماشاالله بزنم به تخته . پنج روز اسهال استفراغ هم كه بي وقفه بود و قطع نمي شد و ما را به مرز ترس از مريضي هاي ديگر رساند، از آرتان اسكلتي ساخت كه نمي دانم كي دوباره لپ هاي نازنينش را بتوان ديد.

دوست داشتم از خودم بنويسم اين بار كه ديگر خودم هم دارم خودم را فراموش مي كنم، از چيزهايي كه با آنها جان مي گيرم، ورزش را تقريبا اصلا ندارم، موسيقي گوش دادن هايم شده است بين خانه و اداره و گاه به مدد همكار نازنينم ، مسعود قطعه اي استانبولي.

زمانم خارج از تصور، زود و زود و زود مي گذرد و آموختني ها روز به روز اضافه مي شوند. بايد تدبيري بيانديشم، بافر سرريز شده و داده ها دارند از بين مي روند و بعضي بسيار حياتي اند. به بيشترين موردي كه دل بسته ام بالا بردن كارايي منابع است و مشاركت كه اگر جواب ندهد مي ماند محدود كردن منابع. بگذريم.

ديشب در باران سيل آساي ساعت ينج و نيم تا شش و نيم عصر كه گاها تبديل به تگرگ مي شد، گفتم انگار خدا هم در انباشت باران تدبيري جز ريختن يكباره شان بر سر ما نديده است. رسما ترسيده بودم، با آرتاني كه يا مي خواست برايش سيب پوست كنم يا شكلات گمشده اش را پيدا كنم و با جيغ هايي كه با هر رعد و برق مي كشيديم و فكر اينكه اگر آني برف پاكن ها از كار افتد چه كنيم. اما راننده ها در چنين شرايطي همه خوب مي شوند و چون دامنه ريسك را بيشتر مي كنند، امنيت بالا مي رود، نه مثل حالت معمول كه از سه لاين رسمي، پنج رديف ماشين بهره مي برند و چون مني راننده، بسيار آزرده مي شوم كه دو طرف چسبيده اند به من و نفس تنگي بهم دست مي دهد، ديشب وسط اتوبان گفتم به كوچه منزل كه رسيدم، به ياشار مي گويم بياد دنبالمان، داشتم دشارژ مي شدم و فقط با جيغ هايي كه از شدت گرفتن باران مي كشيديم اندكي شارژ براي ادامه پيدا مي كردم. وقتي پارك كردم و ديدم آرتان نايلون نان قندي را دستم داد كه مامان بيا حالا با هم نصف كنيم بخوريم، متوجه شدم پسركم كلي مردانگي كرده و خودش را در شرايط بحراني نگاه داشته و ديده شرايط اضطراريست نگفته مامان نان قندي مي خوام، نايلونش را باز كن برام و تا خانه زير چتر با آرتان دويديم و وقتي رسيديم زير سقف دوتايي دستمان را محكمتر از هميشه به هم كوبيديم و "بزن قدش" گفتيم.

جمعه، مهر ۰۸، ۱۳۹۰

پرو لباس

با آرتان رفتیم که لباس پاییزه براش بگیریم, یک سوئیشرت را پرو کرد و داشتم با فروشنده صحبت می کردم گفتم سه تا شورت هم می خوام برا آرتان. برگشتم دیدم آرتان داره شلوارش رو در می آره, پرسیدم مامان داری چکار می کنی وسط مغازه؟ دیدم شورتش هم داره در می آره , ووووووووووووه , فهمیدم می خواد شورت رو پرو کنه :)

دوشنبه، شهریور ۲۱، ۱۳۹۰

داستان بزرگی هام

خیلی شب ها قصه کوچولی های خودم را برا آرتان تعریف می کنم و بعضی وقت ها هم آرتان داستان هایی از خود می سازد و مثلا از کوچولی هایش است. داریم از مهد بر می گردیم و آرتان چند مورد از کوچولی هایش را تعریف می کند, می گویم آرتان از مدرسه نگفتی؛ می گوید آهان بزرگی هام را تعریف کنم :)

جمعه، شهریور ۱۸، ۱۳۹۰

لکسوس یا لدر

از کنار استخرصدف رد می شیم, به آرتان می گم وووه آرتان شاسی بلند لکسوس, چقدر دلم می خواد؛ می گه مامان منم دلم لدر می خواد

شنبه، شهریور ۱۲، ۱۳۹۰

آرتان مستقل




آرتان و نظارت بر بلال هایی که خود کاشته است

آرتان و بابا بزرگ
آرتان و بهار

آرتان و عرفان در برج میلاد

آرتان و فوتبال در چمن زارهای اطراف زیراب





از نظر من سه سالگي جهش كودك است، تغييرات شگرف از نظر من مثبت كه استقلال كودك را به همراه دارد؛ تصميمات زيبا و پسنديده كودك سه ساله ، كه انسان را به وجد مي آورد. تا دو سالگي آرتان بسيار به من سخت گذشت، خودم بسيار سخت گير بودم و تا اندازه اي ترسو در امر بچه داري، بي پشتوانه خانواده و حتي همسر، آرتان كه كم كم مستقل شد و من به گام ها و حركات و بازي هايش مطمئن، يكدفعه ديدم عجب لذتي دارد با بچه اي گفتگو كردن، هم كلام شدن، گاهي مسافرت رفتن و ... يك ماه پيش با هم با قطار رفتيم سمنان، خيلي به من خوش گذشت. آرتان هم به سبب شغل بابابزرگ و خاله مريم عاشق قطار است. قطارهاي ما زياد تميز نيست وقطاري كه با بچه خيالت راحت باشد، شايد سخت پيدا شود. قطاري كه من و آرتان تست كرديم، قطار اتوبوسي تهران – سمنان بود كه سمنان آخر مسيرش است و به توصيه خاله مريم با آن رفتيم كه من راضي بودم. هنوز جرات ندارم با آرتان با ماشين جايي بروم، چون از اول آرتان عادت نكرده است رو صندلي بچه، در ماشين بنشيند و آن پشت دايم دارد ورجه وورجه مي كند. روابط عمومي آرتان بسيار بهتر شده است و شايد به خاطر مهد مژده باشد كه با بچه هاي ديگر بهتر باري مي كند. جمله بندي ها يش در حد عاليست، زمان هاي مختلف و جمله شرطي ها و ساختارهاي مختلف ما را راحت به كار مي برد، امكان ندارد كه در جواب شرطي هاي من كه مثلا اگر اين كار را كني اجازه داري كايلو ببيني، جاي دو شرط را عوض نكند كه بذار كايلو را كه ديدم مثلا اسباب بازي ها را از تو هال جمع مي كنم.
چند روز پيش آرتان چند تا نخ رو گرفته بود به عنوان مار و پزشك مارها شده بود، آخر سر آورد مار رو به من داد و گفت مامان خوب شد، ديگه مي تونه نيش بزنه، وووه ه اينكه يك بچه بدونه هويت مار به نيش زدنشه خيلي جالب است.
لغت منحصر به فرد آرتان هم مي مره(با ضم ميم دوم) است به جاي مي ميره.
هر چقدر عاشق دختر دايييش بهار است، بيشتر از نيم ساعت اجازه نمي دهد بهار با اسباب بازي هايش بازي كند و هر دفعه اين قدر ناراحت مي شوم از اين اتفاقات كه با اينكه حق را به آرتان مي دهم از اينكه برادرزاده ام گريه كند، اينقدر ناراحت مي شوم كه ترجيح مي دهم كمتر همديگر را ببينند.
آرتان در تصميمی انقلابی چند هفته پيش منزل خاله مريم خوابيد, شايد خاله و عمو امين بيشتر ازما استرس داشتند, جالب اينکه صبح ساعت نه هم که رفتيم دنبالش رقبتی به آمدن نداشت.


سه‌شنبه، مرداد ۰۴، ۱۳۹۰

آرتان مستقل

آرتان 3 سال و يك ماهه بسيار عالي مستقل از من تصميم مي گيرد، موافقت هاي شيرينش و مخالفت هاي خشن ش، مرا متحير مي كند، مساله جيش و پوشك كاملا برطرف شده است، ديگر اجازه نمي دهد ما با او دستشويي برويم، خودش لباسش را در مي آورد و مي رود. يك ماه اول در مهد مژده مساله داشتيم كه آرتان حاضر نبود با كسي دسشويي برود براي پي پي، بعد سيستم بدنش را هماهنگ كرد كه صبح وقتي ما او را مي رسانديم با ما مي رفت دسشويي مهد و پي پي مي كرد و يكروز باخبر شديم كه قضيه برطرف شده است. از مهد مژده راضيم، مهد كوچكي هست كه همه مربي ها و بچه ها همديگر را مي شناسند و روي تك تك بچه ها تمركز دارند.

صرف فعل هاي آرتان خيلي نمكين است مثلا من ميميرمونش. به حيوانات بسيار علاقه مند است و هر از جند گاهي زنگ مي زند به عمو ميثم كه مثلا بچه مارها كه كوچولو هستند هم نيش دارند؟ بعضي وقت ها هم كلي گريه مي كند كه چرا شغالي كه من ديدم كوچيك بود، من دوست داشتم شغال بزرگ ببينم.

به آرتان مي گم آرتان اسباب باز ها را از توي هال جمع كردي اجازه داري كارتون ببيني، مي گه كارتون بذار، اسباب بازي هام را جمع مي كنم.

خيلي وقت ها عصبي مي شم كه به حرفم گوش نمي كنه و حتي لج مي كنه، اما خدا را شكر مي كنم كه بچه مطيع و سربه زيري نيست.

شنبه، خرداد ۲۸، ۱۳۹۰

عكس هاي سه سالگي

آرتان و محمد جواد (روي خانه درختي)

هر چي به بابك مي گم اين پسر من استيل سنگ نوردي داره،
جايي براي سنگنوردي بچه ها سراغ نداريد؟


آرتان در درياي بابلسر

جنگلهاي جمشيدآباد - تزديك زيراب

آرتان و بابا بزرگ نصرالله



آرتان سه ساله

آرتان 3 ساله شده است و من از ديدنش سرشار غرور و لذت مي شوم. آرتان اين روزها گاها عصبي مي شود و مي زند و قهر مي كند كه وقتي من يا پدرش را مي زند ما اعلام ناراحتي مي كنيم و با اينكه بحران 3- 4 سالگي را مي دانم و مفصل تحقيق كرده ام، صبر زيادي را مي طلبد كه اگر برنامه زندگي منظم نباشد با مشكلات و تاخيرات ديگر قاطي شده و انسان را به سمت نادرستي پيش مي برد، من كه هميشه معترفم ناراحتي هايي كه بين من و آرتان پيش مي آيد غالبا از كم كاري ها و نامنظمي من است و آن روح پاك در اكثر مواقع درست است و حق و حقوق طبيعي خودش را مي خواهد. فعل هايش مرا به وجد مي آورد مثلا ديشب مي گفت من و بابا تو حمام روي هم آب مي ريزيديم.

كلي هم براي من فيلم بازي مي كند كه من تا هفته پيش همه فيلم هايش را باور كرده بودم. مثلا اينكه فكر مي كردم آرتان واقعا از گرگ مي ترسد و گاها كه مي گويد گرگ داره مي آد و خودش را به ترسيدن مي زد من سعي مي كردم توجيح كنم كه در شهر كه گرگ پيدا نمي شود و ... تا اينكه چند روز پيش كه در منزل را باز گذاشته بود و قبول نمي كرد در را ببندد من گفتم ممكن است گرگ بياد و خودم در اتاقي ديگر كه كار داشتم رفتم، شنيدم كه آرتان مي گويد خب من باهاش مي جنگم و همچي بيخيال اين حرف را زد كه من به تصورات باطل خودم در اين مدت پي بردم.

كارتون مورد علاقه اش كايلو و آرتور و تام و جري است.

عاشق ترجمه كردن هاي تركي به فارسي اش هستم كه صحبت هاي پدرش را براي من ترجمه كند.

با خوابيدن مخالف است. هر شب بدون استثنا مي گويد نخوابيم.

از اول ارديبهشت كه گچ دستش را باز كرديم مي رود مهد كودك مژده در پونك باختري، فعلا راضيم اما نظر قطعي را موكول مي كنم به چند ماه آينده.

یکشنبه، اردیبهشت ۰۴، ۱۳۹۰

مرسی آزاده جان

به لطف دوست نازنینم آزاده, دوباره به دنیای جهانی وصل شدم, در حیرتم از سیستم فیلترینگ ایران و فعلا قصد ندارم که وبلاگ مشترک خودم و آرتان را عوض کنم, متاسفم که بسیاری از دوستان به این بلاگ دسترسی نخواهند داشت و من از نظراتشان محروم خواهم بود.
آرتان شده یک وورجک به تمام معنا, اگه یکروز از دستش گریه نکنم آنروز, روز نمی شه. فقط جلوی خودم رو می گیرم که پیش آرتان گریه نکنم.
آرتان دایم زخم و زیلی هست. دست چپش شاید یک نقطه سالم نداره, هفته دوم عید از آرنج شکست, روی دستش که جا سوختگی اگزوز موتور تا چند سال دیگه هم نمی ره, امروز هم که یک انگشتش تو پارک رفت لا لولای وسایل ورزش بزرگ ها . الان پانسمان شده. دیگه وقتی آسیب می بینه, دلم براش نمی سوزه, عصبی می شم. آیا آرتان زیاد باهوشه یا زیاد سر به هواست؟ من که به عنوان مادر اولی را قبول می کنم.
این روزها آرتان می ره مهد مژده, اول پونک باختری, باید یک ماهی بره تا نظرم رو در مورد مهد قطعی بگم.
دورکاری ما هم لغو شده و امیدوارم که دوباره به ما اعطا بشه,
رانندگی هم عالیه و وقتی بوق ماشینم ده دقیقه قطع نمی شد, متوجه شدم چقدر بده هیچ چی از فنی ماشین نمی دانم و خب باید یک فکری کنم
آرتان این روزها علم استقلال برافراشته که اصلا من نباید در نزدیکی هایش باشم و اگر در مهد هم به همین صورت باشد, بنده بسی مشعوف خواهم بود.
اهداف سال نود راضی کننده پیش می رود, هر چند ابتدای این سال با دست شکستگی آرتان و سوختگی شدید دست دایی آرتان و ... شروع شد, اما زندگی تصمیم گیری های سنجیده و محکم را می طلبد و انتگرال نتیجه را تعیین می کند.

چهارشنبه، بهمن ۰۶، ۱۳۸۹

خبرهای جدید


شکر خدا, امور زندگی در چند مسیر, سر و سامان گرفت:
آرتان در زمینه کنار گذاری پوشک بسیار موفق عمل نمود و بعد از 2 ماه اعتراف می کنم که بسیار پروژه سنگینی بود. هم اکنون بسیاری از ساعات زندگی من و آرتان در دستشویی منزل سپری می شود, با هم شعر می خوانیم, آرتان با سیفون آهنگ می زند, حتی برای پی پی هم شعر می خواند ...
از طرح دورکاری دولت محترم, بسیار دلشادم و امیدوارم با اضافه حقوق و اضافه تسهیلات, در سالهای آتی نیز دور کار باشم.
آرتان می خواهد بیاید پیشم که دارم با کامپیوتر, کارهای اداره را انجام می دهم, برایش توضیح می دهم که برای آنکه اداره نروم و پیش هم باشیم, کارهایم را خانه انجام می دهم, پس باید به موقع به آنها برسم, آرتان می رود بیرون و می گوید مامان به کارهایت برس, من از اینجا برایت دست تکان می دهم. می دانستم آرتان می خواهد مادرش پیشش باشد اما تا دو سال و نیمگیش به هزار و یک بهانه, خودم را گول زدم که می تواند بی مادر هم به او خوش بگذرد, الان بیشتر از همه از این خوشحالم که کلی دلیلی که هیچ یک قانعم نمی کرد, برای پیش فرزند نبودنم لازم نیست بتراشم.

از رانندگی بگویم, بزرگترین ترس زندگیم, تا حد زیادی مرتفع شده است و الان گلیم خودم را از آب می کشم بیرون. تعجبم از اینکه ترس های زندگیمان با ما چه ها که نمی کند.
اما از آرتان این روزها: دارد مستقل تر می شود و من در نیمه های کمک کردن به او, سعی می کنم خودم را کنار بکشم, می بینم که او می تواند, اما این منم که دوست دارم فرشته ای به من وابسته باشد و در حال مبارزه ام با خودم.
در رانندگی بسیار کمکم است و اغلب یادم می اندازد که کمربند نبسته ام.
تا یاشار باشد, ترجیح می دهد یاشار رانندگی کند و بارها می پرسد مامان رانندگی یاد گرفتی؟
می پرسم آرتان مهد کودک را ترجیح می دهی یا مامان, می گوید مهدکودک با مامان
همیشه کلی فیلم داریم موقع بیرون رفتن برا لباس پوشیدن, می گویم آرتان بخواب شلوارت را بپوشی, نگاهی به اطراف می اندازد و در راستای بهانه ها می گوید, آخه متکا نیست
در دو سال و نیمگی آرتان با رضایت خاطر, موهایش را در آرایشگاه مردانه کوتاه کرد و من برای چندمین بار به این نتیجه رسیدم که هر کاری را اگر به موقع انجام دهیم, آه و شیون ندارد.
*از همه دوستان عزیزم که این مدت آشفته زندگیم, باافکار مثبت, کمک و همراهم بودند, بسیار سپاسگزارم.
** هنوز برنامه هایم کاملا منظم نشده است, اما وبلاگ آرتان از برنامه های در اولویت است.